قاآنی

پیرکی لال سحر گاه به طفلی الکن
                                                                       می شنیدم که بدین نوع همی راند سخن
کای ز زلفت صصصبحم شا شا شام تاریک
                                                                       وی ز چهرت شاشاشامم صصصبح روشن تتتریاکیم و پیش ششهد للبت
                                                                       صصصبر و تاتاتابم رررفت از تتتن
طفل گفتا: مممن را تتو تقلید مکن
                                                                       گگگم شو ز برم ای کککمتر از زن
می می خواهی مممشتی به ککلت بزنم
                                                                       که بیفتد مممغزت ممیان ددهن؟
پیر گفتا که ووالله که معلوم است این
                                                                       که که زادم من بیچاره ز مادر الکن
به ههفتادو ههشتادو سه سال است افزون
                                                                       که که گنگ و لا لا لم بخخلاق زمن
طفل گفتا :خخدا را صصصد بار ششکر
                                                                       که برستم ز جهان از مملال و ممحن
ممن هم گگگنگم  مممثل تو تو تو
                                                                       تو تو تو هم گگگنگی مممثل مممن