اشعار و ترانه ها
وبلاگ شخصیاشعار و ترانه ها
وبلاگ شخصیدریای مغرب
اشکای یخیمو پاک کن
درای قلبت رو واکن
صدای قلبم رو بشنو
من چه کردم با دل تو
کاشکی تو لحظه ی آخر عشق رو تو نگام می خوندی
قلب تو صدامو نشنید
رفتی با غریبه موندی
اگه یه روز بگم از این حکایت
که به تو کردم عادت
دلم پیش دلت مونده تو زندون رفاقت
رفاقت
اگه یه شب برسم به حقایق
می شم خدای عاشق
می گم رازمو به ستاره ی دریای مغرب
دریای مغرب
گل سرخ
)زمستان بود و فصل رو سفیدی ها
برون افتاده پیدا بود دندانهای سرماها
تو گویی خنده بر بی چاره ها می کرد
نمی دانم چرا می کرد
تو گفتی گر که می خواهی مرا از جان ودل اکنون
مهیا کن برای من گل سرخی
میان شهر ها گردیدم به هر جا گل فروشی بود پرسیدم
که گل داری؟
ولی چون گفت گل بهر که وبهر چه می خواهی
و من گفتم برای تو برای لعبتی زیبا
جوابم داد اینجا در دل این برفها
هر گز گل سرخی نمی یابی
به سان تشنه ای بودم که می گردد پی آبی
ولی ناگه ز چاک سینه ام دیدم گل سرخی و لرزیدم
گل سرخی به رنگ خون به رنگ باده گلگون
همان گل را فرستادم برای تو
نمی دانم پسندیدی و یا مستانه خندیدی !
چکاوک
ترانه سرا :ایرج جنتی عطایی
خواننده :داریوش
کـجــای ایـن جــنـگـل شــب
پنهون می شی خورشیدکم
پشـت کدوم ســد ســکـوت
پـر مـی کــشــی چــکـاوکم
چرا بـه من شک می کنی
مـن کـه مـنـــم بـرای تــو
لبـریـزم از عـشــق تــو و
سـرشــارم از هــوای تــو
دسـت کدوم غزل بـدم
نـبــض دل عـاشـقـمـو
پشت کدوم بهانه باز
پنهون کنم هق هقـمو
گـریه نمی کنم نـــرو
آه نمی کـشـم بشین
حرف نمی زنـم بمـون
بغض نمی کنم ببیـن
سفر نکن خورشیدکم
ترک نکن منو نرو
نبودنت مرگه منه
راهییه این سفر نشو
نزار که عشق من وتو
اینجا به اخر برسه
بری تو و مرگ منم
رفتن تو سر برسه
گـریه نمی کنم نـــرو
آه نمی کـشـم بشین
حرف نمی زنـم بمـون
بغض نمی کنم ببیـن
نـوازشــم کــن و بـبـیــن
عشق می ریزه از صدام
صدام کــن و ببـین که باز
غنچه می دن تـرانه هام
اگر چه من به چـشـم تو
کمـم قـدیمی ام گمـم
آتشـفشـان عـشـقـمـو
دریـــای پــر تـلاطــمــم
گـریه نمی کنم نـــرو
آه نمی کـشـم بشین
حرف نمی زنـم بمـون
بغض نمی کنم ببیـن
دیدی گفتم
دیدی گفتم که یه روز پر میکشی تو هوا
دیدی گفتم
دیدی گفتم که تو هم میری به خاطر هها
میاد اونروز که نمیگیری سراغ از ما
میدونستم
میدونستم که دل سرد تو موندنی نیست
خوندنی نیست
رفتی پر کشیدی دل نشست وگریست
نمونده برام جز اشک چشم و دو گونه خیس
دلی که بی نیاز همش فکر پرواز
میخواد بذاره بره
قلبی که غم نداره همش فکر فراره
موندن براش مشکله
شهرام وفائی
مراببوس
مراببوس
برای آخرین بار تو را خدا نگهدار
که می روم به سوی سرنوشت
بهار من گذشته گذشته ها گذشته
من ام به جستجوی سرنوشت
در میان طوفان هم پیمان با قایق ران ها
گذشته از جان باید بگذشت از طوفان ها
به نیمهء شبها دارم بایارم پیمانها
که برفروزم آتشها در کوهستانها
آه آه
شب سیه سفر کنم ز تیره ابر گذر کنم
نگه کن ای گل من سرشته غم به دامن برای من میفکن
دختر زیبا امشب بر تو مهمانم در پیش تو میمانم
تا لب بگذاری بر لب من
دختر آن برق نگاه تو اشک بی گناه تو
روشن سازد یک امشب من
مراببوس
مراببوس
برای آخرین بار تو را خدا نگهدار
که می روم به سوی سرنوشت
بهار من گذشته گذشته ها گذشته
من ام به جستجوی سرنوشت
هوشنگ ابتهاج
ای عشق تو ما را به کجا می کشی ای عشق
جز محنت و غم نیستی ، اما خوشی ای عشق
این شوری و شیرینی من خود ز لب توست
صد بار مرا می پزی و می چشی ای عشق
چون زر همه در حسرت مس گشتنم امروز
تا باز تو دستی به سر من کشی ای عشق
دین و دل و حسن و هنر و دولت و دانش
چندان که نگه می کنمت هر ششی ای عشق
رخساره ی مردان نگر آراسته ی خون
هنگامه ی حسن است چرا خامشی ای عشق
آواز خوشت بوی دل سوخته دارد
پیداست که مرغ چمن آتشی ای عشق
بگذار که چون سایه هنوزت بگدازند
از بوته ی ایام چه غم ؟ بی غشی ای عشق
امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است
گر مرد رهی غم مخور از دوری ودیری
دانی که رسیدن هنر گام زمان است
تو رهرو دیرینه ی سر منزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است
آبی که بر آسود زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است
باشد که یکی هم به نشانی بنشیند
بس تیر که در چله ی این کهنه کمان است
از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از آن روست که خونابه فشان است
دردا و دریغا که درین بازی خونین
بازیچه ی ایام دل آدمیان است
دل بر گذر قافله ی لاله و گل داشت
این دشت که پامال سواران خزان است
روزی که بجنبد نفس باد بهاری
بینی که گل و سبزه کران تا به کران است
ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی
دردی ست در این سینه که همزاد جهان است
از داد و داد آن همه گفتند و نکردند
یا رب چه قدر فاصله ی دست و زبان است
خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من می کنم افشردن جان است
از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود
گنجی ست که اندر قدم رهروان است
آرزوی دل ؛ استاد بنان
با او نشستن به جان، دارم شبی آرزو
تا داد ایام عشق بستانم از وصل او
افتد به دل تاب و تب جانم شود ملتهب
با آن بت نوش لب هر گه شوم روبرو
گر بیایی، سوی گلزار، ای رشک باغ و بهار
پیش رویت، گل شود خار، با آن همه رنگ و بو
رفتی چرا ای مه دل ربا
آه از ما خطا، جانا چه دیدی بگو
یک شب نشد وصل تو حاصل
خون شد از غم دلم
دردا که آخر مرا
در دل بمرد آرزو
شعر بیژن ترقی
به رهی دیدم برگ خزان ،
پژمرده ز بیداد زمان
کز شاخه جدا شد
چو ز گلشن رو کرده نهان ،
در رهگذرش باد خزان
چون پیک بلا بود
ای برگِ ستمدیدهء پاییزی ،
آخر تو زگلشن ز چه بگریزی
روزی تو هماغوش گلی بودی ، دلداده و مدهوش گلی بودی
ای عاشق ِ شیدا ، دلدادهء رسوا ، گویمت چرا فسرده ام
در گل نه صفایی ، نی بوی وفایی جز ستم زِ وی نبرده ام
خار غمش در دل بنشاندم ، در ره او من جان بفشاندم
تا شد نو گلِ گلشن و زیب چمن
رفت آن گل من از دست ، با خار و خسی پیوست
من ماندم و صد خار ستم ، وین پیکر بی جان
ای تازه گلِ گلشن ، پژمرده شوی چون من
هر برگ تو افتد به رهی ، پژمرده و لرزان
به رهی دیدم برگ خزان ، پژمرده ز بیداد زمان ، کز شاخه جدا شد
چو ز گلشن رو کرده نهان ، در رهگذرش باد خزان ، چون پیک بلا بود
شاعر : معینی کرمانشاهی
چرا تو جلوه ساز این
بهار من نمیشوی
چه بوده آن گناه من
که یار من نمی شوی
بهار من گذشته شاید
شکوفه جمال تو
شکفته در خیال من
چرا نمی کنی نظر
به زردی جمال من
بهار من گذشته شاید
تو را چه حاجت نشانه من
تویی که پا نمی نهی به خانه من
چه بهتر آن که نشنوی ترانه من
نه قاصدی که از من آرد
گهی بسوی تو سلامی
نه رهگذاری از تو آرد
گهی برای من پیامی
بهار من گذشته شاید
غمت چو کوهی بشانه من
ولی تو بی غم از غم شبانه من
چو نشنوی فغان عاشقانه من
خدا تو را از من نگیرد
ندیدم از تو گر چه خیری
بیاد عمر رفته گریم
کنون که شمع بزم غیری
بهار من گذشته شاید
چرا تو جلوه ساز این
بهار من نمیشوی
چه بوده آن گناه من
که یار من نمی شوی
بهار من گذشته شاید
شکوفه جمال تو
شکفته در خیال من
چرا نمی کنی نظر
به زردی جمال من
بهار من گذشته شاید