ای    پادشـه    خوبان   داد   از   غـم   تـنـهایی

دل  بی  تو  به  جان آمد وقت است کـه بازآیی

دایم    گـل   این   بسـتان   شاداب   نـمی‌ماند

دریاب     ضـعیفان     را     در     وقـت    توانایی

دیشـب    گلـه    زلـفـش    با   باد   همی‌کردم

گفـتا    غـلـطی   بـگذر   زین   فکرت   سودایی

صد  باد  صبا  این  جا  با  سلسله  می‌رقـصـند

این   اسـت   حریف   ای   دل  تا  باد  نـپیمایی

مـشـتاقی   و  مهجوری  دور  از  تو  چنانم  کرد

کز   دسـت   بـخواهد   شد   پایان   شـکیبایی

یا  رب  به  که شاید گفت این نکته که در عالـم

رخـساره  به  کس  ننمود  آن  شاهد  هرجایی

ساقی  چمن  گل  را بی روی تو رنگی نیسـت

شـمـشاد    خرامان    کـن    تا    باغ    بیارایی

ای    درد    توام    درمان   در   بـسـتر   ناکامی

و   ای   یاد   توام   مونس  در  گوشـه  تـنـهایی

در    دایره    قسـمـت    ما   نقطه   تـسـلیمیم

لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی

فـکر  خود  و  رای  خود  در  عالم رندی نیسـت

کفر  است  در این مذهب خودبینی و خودرایی

زین    دایره    مینا    خونین    جـگرم    می   ده

تا   حـل  کنم  این  مشکـل  در  ساغر  مینایی

حافـظ  شب  هجران  شد بوی خوش وصل آمد

شادیت   مـبارک   باد   ای   عاشـق   شیدایی