من همون جزیره بودم
خاکی و صمیمی و گرم
واسه عشق بازی موجها  قامتم یه بستر نرم
یه عزیز دردونه بودم
پیش چشم خیس موجها
یه نگین سبز خالص روی انگشتر دریا

تا که یک روز تو رسیدی
توی قلبم پا گذاشتی
غصه های عاشقی  رو تو وجودم جا گذاشتی
زیر رگبار نگاهت
دلم انگار زیر و رو شد
برای داشتن عشقت همه جونم آرزو شد
تا نفس کشیدی انگار
نفسم برید تو سینه
ابر و باد و دریا گفتن حس عاشقی همینه

اومدی تو سرنوشتم
بی بهونه پا گذاشتی
اما تا قایقی اومد از من و دلم گذشتی
رفتی با قایق عشقت
سوی روشنی فردا
من و دل اما نشستیم چشم به راهت لب دریا

دیگه رو خاکه وجودم
نه گلی هست نه درختی
لحظه های بی تو بودن می گذره اما به سختی
دل تنها و غریبم  داره این گوشه میمیره
ولی حتی وقته مردن باز سراغتو می گیره
می رسه روزی که دیگه
قعر دریا میشه خونم
اما تو دریای عشقت باز یه گوشه ای می مونم