دوش مى آمد و رخساره برافروخته بود

                                                   تا کجا باز دل غمزده اى سوخته بود

رسم عاشق کشى و شیوه ء شهرآشوبى

                                                   جامه اى بود که بر قامت او دوخته بود

جان عشاق سپند رخ خود مى دانست

                                                   وآتش چهره بدین کار برافروخته بود

کفر زلفش ره دین مى زد و آن سنگین دل

                                                   در پى اش مشعلى از چهره برافروخته بود

گر چه مى گفت که زارت بکشم مى دیدم

                                                   که نهانش نظرى با من دلسوخته بود

دل بسى خون به کف آورد ولى دیده بریخت

                                                   الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود

یار مفروش بدنیا که بسى سود نکرد

                                                   آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود
گفت و خوش گفت : برو خرقه بسوزان حافظ
                                                   یارب این قلب شناسى ز که آموخته بود