اشعار و ترانه ها
وبلاگ شخصیاشعار و ترانه ها
وبلاگ شخصیهوشنگ ابتهاج
ای عشق تو ما را به کجا می کشی ای عشق
جز محنت و غم نیستی ، اما خوشی ای عشق
این شوری و شیرینی من خود ز لب توست
صد بار مرا می پزی و می چشی ای عشق
چون زر همه در حسرت مس گشتنم امروز
تا باز تو دستی به سر من کشی ای عشق
دین و دل و حسن و هنر و دولت و دانش
چندان که نگه می کنمت هر ششی ای عشق
رخساره ی مردان نگر آراسته ی خون
هنگامه ی حسن است چرا خامشی ای عشق
آواز خوشت بوی دل سوخته دارد
پیداست که مرغ چمن آتشی ای عشق
بگذار که چون سایه هنوزت بگدازند
از بوته ی ایام چه غم ؟ بی غشی ای عشق
امروز نه آغاز و نه انجام جهان است
ای بس غم و شادی که پس پرده نهان است
گر مرد رهی غم مخور از دوری ودیری
دانی که رسیدن هنر گام زمان است
تو رهرو دیرینه ی سر منزل عشقی
بنگر که ز خون تو به هر گام نشان است
آبی که بر آسود زمینش بخورد زود
دریا شود آن رود که پیوسته روان است
باشد که یکی هم به نشانی بنشیند
بس تیر که در چله ی این کهنه کمان است
از روی تو دل کندنم آموخت زمانه
این دیده از آن روست که خونابه فشان است
دردا و دریغا که درین بازی خونین
بازیچه ی ایام دل آدمیان است
دل بر گذر قافله ی لاله و گل داشت
این دشت که پامال سواران خزان است
روزی که بجنبد نفس باد بهاری
بینی که گل و سبزه کران تا به کران است
ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی
دردی ست در این سینه که همزاد جهان است
از داد و داد آن همه گفتند و نکردند
یا رب چه قدر فاصله ی دست و زبان است
خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من می کنم افشردن جان است
از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود
گنجی ست که اندر قدم رهروان است
آرزوی دل ؛ استاد بنان
با او نشستن به جان، دارم شبی آرزو
تا داد ایام عشق بستانم از وصل او
افتد به دل تاب و تب جانم شود ملتهب
با آن بت نوش لب هر گه شوم روبرو
گر بیایی، سوی گلزار، ای رشک باغ و بهار
پیش رویت، گل شود خار، با آن همه رنگ و بو
رفتی چرا ای مه دل ربا
آه از ما خطا، جانا چه دیدی بگو
یک شب نشد وصل تو حاصل
خون شد از غم دلم
دردا که آخر مرا
در دل بمرد آرزو
شعر بیژن ترقی
به رهی دیدم برگ خزان ،
پژمرده ز بیداد زمان
کز شاخه جدا شد
چو ز گلشن رو کرده نهان ،
در رهگذرش باد خزان
چون پیک بلا بود
ای برگِ ستمدیدهء پاییزی ،
آخر تو زگلشن ز چه بگریزی
روزی تو هماغوش گلی بودی ، دلداده و مدهوش گلی بودی
ای عاشق ِ شیدا ، دلدادهء رسوا ، گویمت چرا فسرده ام
در گل نه صفایی ، نی بوی وفایی جز ستم زِ وی نبرده ام
خار غمش در دل بنشاندم ، در ره او من جان بفشاندم
تا شد نو گلِ گلشن و زیب چمن
رفت آن گل من از دست ، با خار و خسی پیوست
من ماندم و صد خار ستم ، وین پیکر بی جان
ای تازه گلِ گلشن ، پژمرده شوی چون من
هر برگ تو افتد به رهی ، پژمرده و لرزان
به رهی دیدم برگ خزان ، پژمرده ز بیداد زمان ، کز شاخه جدا شد
چو ز گلشن رو کرده نهان ، در رهگذرش باد خزان ، چون پیک بلا بود
شاعر : معینی کرمانشاهی
چرا تو جلوه ساز این
بهار من نمیشوی
چه بوده آن گناه من
که یار من نمی شوی
بهار من گذشته شاید
شکوفه جمال تو
شکفته در خیال من
چرا نمی کنی نظر
به زردی جمال من
بهار من گذشته شاید
تو را چه حاجت نشانه من
تویی که پا نمی نهی به خانه من
چه بهتر آن که نشنوی ترانه من
نه قاصدی که از من آرد
گهی بسوی تو سلامی
نه رهگذاری از تو آرد
گهی برای من پیامی
بهار من گذشته شاید
غمت چو کوهی بشانه من
ولی تو بی غم از غم شبانه من
چو نشنوی فغان عاشقانه من
خدا تو را از من نگیرد
ندیدم از تو گر چه خیری
بیاد عمر رفته گریم
کنون که شمع بزم غیری
بهار من گذشته شاید
چرا تو جلوه ساز این
بهار من نمیشوی
چه بوده آن گناه من
که یار من نمی شوی
بهار من گذشته شاید
شکوفه جمال تو
شکفته در خیال من
چرا نمی کنی نظر
به زردی جمال من
بهار من گذشته شاید
کوچه شهر دلم
به در خواست ساهیک عزیز
کوچه شهر دلم،
از صدای پای تو خالیه
نقش صد خاطره از روزای دور،
عابر این کوچه خیالیه
شب کوچه دل دیگه مهتاب نمی یاد
توی حجله چشام عروس خواب نمی یاد
کوچه شهر دلم بی تو کوچه غمه
همه روزاش ابریه روز آفتابیش کمه
غم تنهایی داره کوچه دل، بدون تو
همه شعر دفتر من، مال تو، برای تو
بوی دستای تو داره، غربت دستای من
یاد غصّه های تو، مونس لحظه های من
شب کوچه دل دیگه مهتاب نمی یاد
توی حجله چشام عروس خواب نمی یاد
شاعر : سهراب سپهری
شب سردی است و من افسرده
راه دوری است و پایی خسته
تیرگی هست و چراغی مرده
می کنم تنها از جاده عبور
دور ماندند زمن آدمها
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غمها
فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی
نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر سحر نزدیک است
هر دم این بانگ بر آرم از دل
وای این شب چقدر تاریک است
خنده ای کو که به دل انگیزم
قطره ای کو که به دریا ریزم
صخره ای کو که بدان آویزم
مثل اینست که شب نمناک است
دیگران را هم غم هست به دل
غم من لیک غمی غمناک است
هر دم این بانگ بر آرم از دل
وای این شب چقدر تاریک است
اندکی صبر سحر نزدیک است
ایرج میرزا
عاشقی محنت بسیار کشید
تا لب دجله به معشوقه رسید
نشده از گل رویش سیراب
که فلک دسته گلی داد به آب
نازنین چشم به شط دوخته بود
فارغ از عاشق دلسوخته بود
دید در روی شط آید به شتاب
نوگلی چون گل رویش شاداب
گفت به به چه گل زیباییست
لایق دست چو منِ رعناییست
حیف از این گل که برد آب او را
کند از منظره نایاب او را
زین سخن عاشق معشوقه پرست
جست در آب چو ماهی از شست
خواست کازاد کند از بندش
نام گل برد و در آب افکندش
گفت رو تا که زهجرم برهی
نام بی مهری بر من ننهی
مورد نیکی خاصت کردم
از غم خویش خلاصت کردم
باری آن عاشق بی چاره چو بط
دل به دریا زد و افتاد به شط
دید آبی ست فراوان و درست
به نشاط آمد و دست از جان شست
دست و پایی زد و گل را بربود
سوی دلدارش پرتاب نمود
گفت کای افت جان سنبل تو
ما که رفتیم، بگیر این گل تو!
جز برای دل من بوش مکن
عاشق خویش فراموش مکن
بکنش زیبا سر ای دلبر من
یادِ آبی که گذشت از سر من
عاشقم من عاشقی بی قرارم
کس ندارد خبر از دل زارم
آرزویی جز تو در دل ندارم
من به لبخندی از تو خرسندم
مهر تو ای مه آرزومندم
بر تو پا بندم
از تو وفا خواهم
من ز خدا خواهم
تا به رهت بازم جان
تا به تو پیوستم
از همه بگسستم
بر تو فنا سازم جان
خیز و با من در افقها سفر کن
دلنوازی چون نسیم سحر کن
راز دل را نغمه گر کن
همچو بلبل نغمه سر کن
گل سنگم، گل سنگم
چی بگم از دل تنگم
مثل آفتاب اگه بر من
نتابی سردم و بی رنگم
همه آهم همه دردم
مثل طوفان پر گردم
باده مستم که تو صحرا
می پیچم دور تو می گردم
گل سنگم، گل سنگم
چی بگم از دل تنگم
مثل آفتاب اگه بر من
نتابی سردم و بی رنگم
مثل نباری
خبر از حال من نداری
بی تو پرپر میشم دو روزه
دل سنگت برام می سوزه
گل سنگم، گل سنگم
چی بگم از دل تنگم